Ó comezo da narración, a natureza, omnipotente, castiga ós labregos cunha seca que está a rematar coas colleitas e coas esperanzas dos campesiños dunha aldea galega. Desvalidos, os labregos aceptan a situación con resignación e recorren á única solución que se lles ocorre para solventar a problemática situación, aínda que sen convicción: sacar os santos á rúa e facer rogativas.
A natureza parece que lles da un respiro cunhas precipitacións reconfortantes pero, ó pouco tempo, esas choivas convértense nun temporal que acaba por asolagar toda a aldea e arrasar cos cultivos.
Obsérvanse neste conto, polo tanto, tres momentos que coinciden con tres estados de ánimo: a seca, momento de tristura; as primeiras precipitacións, que traen a ledicia á vida dos campesiños; e a treboada, as inundacións, que lles devolve ó seu estado orixinal (e ó parecer irrenunciable) de desánimo e tristeza.
A pesar de todo, o texto remata cun raio de esperanza: "Algún día ha ser. O home vencerá todas as madías da natureza".
Comentarios
Publicar un comentario